Zwiedzanie zaczynamy nietypowo, od największej nekropoli judaistycznej w Polsce i jednej z większych w Europie, od Cmentarza Żydowskiego.

Zwiedzanie cmentarza rozpoczynamy od części przedpogrzebowej – domu przedpogrzebowego, gdzie następuje przygotowanie zwłok do pochówku. Na nekropolii o wielkości 42 ha, która została założona w 1892 roku pogrzebano ponad 230 tys. osób, w tym ok. 45 tys. stanowią mogiły zmarłych i zamordowanych w okresie funkcjonowania getta nazistowskiego - Ghetto Litzmannstadt.

Kierujemy swe kroki obok nagrobków w kształcie macewy jaki i reprezentacyjnych grobowców rodzin żydowskich i na k oniec przez tragiczne w okresie okupacji niemieckiej tzw. „pole gettowe”, miejsce masowych pochówków więźniów getta (na polu tym pochowano ogółem ponad 45 tys. osób).

Przy reprezentacyjnej alei stoją grobowce: monumentalne mauzoleum Izraela Poznańskiego i grobowce innych łódzkich przemysłowców, m.in. Jarocińskich, Katsenbergów, Kohnów, Prussaków i innych oraz mogiły rodziców poety Juliana Tuwima i kompozytora Artura Rubinsteina.

Z cmentarza jedziemy na spacer po reprezentacyjnej ulicy Łodzi – Piotrkowskiej. Jedna z najbardziej znanych ulic w kraju, a jednocześnie najdłuższy polski deptak stanowi wizytówkę miasta. W kamienicach i pałacach przy Piotrkowskiej mieszczą się sklepy, restauracje, kawiarnie, ogródki, puby i kluby muzyczne.

Spacerując „Pietryną” dochodzimy do kompleksu klasycystycznych budynków – zabytku architektury przemysłowej do Białej Fabryki – siedziby Muzeum Włókiennictwa. Biała Fabryka jeden z ważniejszych symboli dawnej Łodzi i jej włókienniczej historii. Tutaj powstała pierwsza w Łodzi zmechanizowana przędzalnia i tkalnia bawełny zbudowana przez Ludwika Geyera, w niej została uruchomiona pierwsza w mieście maszyna parowa. K ompleks swoją nazwę zawdzięcza charakterystycznemu jasnemu tynkowi, który znacząco wyróżniał go wśród innych późniejszych, na ogół nieotynkowanych budynków fabrycznych. Czteroskrzydłowa fabryka z b udynkiem Starej Kotłowni pośrodku dziedzińca, z wysokim kominem, dwiema wieżami kurzowymi i dwiema wieżami ciśnień jest wyjątkowym rozwiązaniem architektury industrialnej, niespotykanym w innych fabrykach.Zwiedzamy sale wystawowe z krosnami włókienniczymi, poznajemy owoce jedwabiu i sposób uzyskiwania nici jedwabnych oraz stroje z nich zrobione z lat 90.

Rano ciąg dalszy zwiedzania ulicy Piotrkowskiej: oglądamy fasady budynków z uginającymi się od ciekawych eklektycznych detali architektonicznych - kariatyd, płaskorzeźb, wykuszy. Pod nogami widzimy Aleję Gwiazd nawiązującą do filmowego d ziedzictwa Łodzi, pas jezdni ułożony z blisko 17 tysięcy kostek brukowych z żeliwną płytką z imionami i nazwiskami fundatorów oraz odremontowane podwórza, w tym podwórze mieszczące Pasaż Róży i Narodziny Dnia. Odwiedzamy Galerie – Ławeczki: „Ławeczka Tuwima", „Fortepian Rubinsteina", „Misia Uszatka”, „Twórców Łodzi Przemysłowej”, „Pomnik Lampiarza”, „Fotel Jaracza” i inne.

Dochodzimy do położonego w sercu Łodzi dawnego Pałacu rodziny Poznańskich – dziś Muzeum Miasta. Wzniesiona na życzenie rodziny Poznańskich monumentalna rezydencja stanowi symbol dynamicznego rozwoju miasta, które w ciągu zaledwie kilkudziesięciu lat przekształciło się z małej osady w centrum przemysłu w łókienniczego Królestwa Polskiego. Zwiedzanie wielonarodowościowej metropolii rozpoczynamy na paradnej klatce schodowej, znanej z ekranizacji „Ziemi obiecanej” w reżyserii Andrzeja Wajdy. Na pierwszym piętrze pałacu odwiedzamy bogato dekorowane przestrzenie reprezentacyjne oraz prywatne apartamenty mieszkalne.

Wieczorem po kolacji przyjeżdżamy w rejon ulicy Piotrkowskiej, aby uczestniczyć w organizowanym od 2011 r. największym w Polsce Festiwalu Światła. Mieliśmy okazję podziwiać zachwycające mappingi na ścianach kamienic przy ul. Piotrkowskiej, które zabrały Nas w podróż po najsłynniejszych secesyjnych budynkach świata, zamieniały fasadę kamienicy w klawiaturę fortepianu, snuły wizualną opowieść o mieszkających w dziecięcej wyobraźni superbohaterach, czy tonęły w bujnej zieleni lub w kwietnej łące. Festiwal Światła to wspaniałe przeżycie i tłumy ludzi, ale nikt się nie zgubił. Późnym wieczorem pełni wrażeń wracamy tramwajem do hotelu. Wielu kolegów jedzie tramwajem po 30-letniej przerwie i jest to dodatkowa atrakcja.

Miasto ofiaruje Scheiblerowi bezpłatnie część parku Źródliska z zasobami dobre j wody, jako miejsce pod przyszłą fabrykę, którą uruchomił w 1855 r. Była to przędzalnia z 18 tysiącami wrzecion, oraz tkalnia mechaniczna o 100 krosnach. Stał się wówczas, obok Geyera i Landego, największym łódzkim fabrykantem. Szybki rozwój jego imperium wymagał ekspansji na nowe tereny, dlatego też nabył posiadłość fabryczną na Księżym Młynie.

Dynamicznie rozwijające się przedsiębiorstwo potrzebowało znacznej stałej siły roboczej. Scheibler postanowił więc związać przynajmniej część robotników z miejscem pracy, narodził się pomysł budowy domów i całego zaplecza socjalnego robotników zatrudnionych w fabryce. Pierwsze osiedle wybudowano około roku 1860 w bezpośredniej bliskości fabryki na Wodnym Rynku. Zapewnienie mieszkań pracownikom przyczyniło się do stabilizacji załogi.

Z Księżego Młyna przejeżdżamy do dawnego Pałacu Rodziny Scheiblerów, do Muzeum Kinematografii - jedynego w Polsce muzeum chroniącego zabytki z dziedziny techniki, sztuki i kultury filmowej.

Muzeum zajmuje przestrzeń dawnego pałacu Karola Scheiblera, ale także przylegającą do niego kiedyś wozownię. W zbiorach muzeum znajduje się około 50000 eksponatów, w tym około tysiąc filmów na taśmach celuloidowych i wideo.

Na wystawach stałych prezentowane są urządzenia związane z rozwojem technologicznym kina (historyczne projektory, kamery, stoły montażowe), plakaty i fotosy filmowe, elementy scenografii i zaaranżowane plany filmowe czy lalki wykorzystywane w animacji. W swoich zbiorach muzeum posiada również latarnie magiczne, mutoskop czy jedyną w Polsce oryginalną Panoramę Cesarską, czyli fotoplastikon.

Na parterze pałacu znajduje się ekspozycja wnętrz pałacowych (pokój kredensowy, jadalnia, palarnia, sala balowa, szatnia, gabinet, pokój pani domu, ogród zimowy i okazała klatka schodowa). Były one gotową scenografią dla polskich filmów, takich jak: Ziemia Obiecana, Pavoncello czy dwóch odcinków Stawki większej niż życie.

Z muzeum Kinematografii jedziemy na przebudowany dworzec kolejowy Łódź Fabryczna. Nowy dworzec kolejowy ma trzy główne poziomy. Najwyższy łączy budynek z otaczającym go terenem. Na niższej kondygnacji ulokowano wejścia główne, przystanek autobusowy i lokale użytkowe. Na dolnym, trzecim poziomie przebiegają tory kolejowe. Całość została przekryta żelbetową płytą ze świetlikami, zaprojektowaną z myślą o przyszłej rozbudowie. Elewacja od wschodu przypomina fasadę historycznego dworca.

Jedziemy do dzielnicy Marysin, tutaj poznajemy stację kolejową RADEGAST. Stacja Radegast jest zabytkowym budynkiem kolejowym z 1941 r. Początkowo obiekt pełnił funkcję punktu przeładunkowego żywności i surowców, przeznaczonych dla ludności i zakładów pracy getta. Od stycznia 1942 r. Stacja stała się miejscem, z którego wywożono ludność żydowską do obozów zagłady Kulmhof w Chełmnie nad Nerem i Auschwitz-Birkenau. Szacuje się że przez teren Stacji przeszło ok. 145 tys osób, głównie Żydów. Dziś budynek ten jest miejscem pamięci. Na ekspozycji w budynku stacyjnym widzimy makietę Lizmannstadt Ghetto p rzedstawiająca wygląd dzielnicy zamkniętej w 1942 roku.

Przejeżdżamy na teren parku o wyjątkowej historii – Parku Ocalałych. Powstał w 2004 r.,z inicjatywy Haliny Elczewskiej, która przeżyła czasy okupacji, podczas obchodów 60 rocznicy likwidacji Litzmannstadt Ghetto. Na park składa się blisko 600 drzew upamiętniających osoby, które przeżyły Holocaust. Każde drzewko jest przypisane do konkretnego ocalonego, przy głównej alei parkowej znajdują się również tabliczki z ich nazwiskami. Ponadto w parku znajduje się wysoki na 8 metrów Kopiec Pamięci z ławeczką-pomnikiem Jana Karskiego, Centrum Dialogu im. Marka Edelmana oraz Pomnik Polaków Ratujących Żydów. Pomnik ten, wzniesiony nad stawem, ma formę wysokich ścian układających się w Gwiazdę Dawida oraz wzbijającego się do lotu orła. Na ścianach znajdują się nazwiska osób uhonorowanych tytułem Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata. Misją Centrum Dialogu im. Marka Edelmana w łódzkim Parku Ocalałych jest promocja międzykulturowego i międzyreligijnego dialogu oraz prezentacja dorobku różnych kultur – w szczególności tych, które są znane z łódzkiej historii. Centrum prowadzi działania edukacyjne, szerząc wiedzę o różnych praktykach kulturowych i religijnych. Wspiera ideę tolerancji i walki z dyskryminacją, inicjuje dyskusje na temat życia w wielokulturowym świecie.